Nie ważne jak bardzo go nienawidziłem, zawsze chciałem być obok niego. Dotarło to do mnie nagle. Siedzieliśmy w kościele na mszy świątecznej. Rozpaczliwie wpatrywałem się w jego plecy marząc by znaleźć się obok niego i zrobić mu na złość. Wpatrywałem się intensywnie, wierząc że to sprawi iż się odwróci. Nie odwrócił się.

- Aomine jest nowy w naszej drużynie więc przywitajcie go ciepło! Przyjechał do nas z ameryki, na jakiej pozycji grałeś?
- Każdej. – odpowiedział szybko, jego oczy wędrowały po wszystkich uczniach grających w szkolnej drużynie koszykówki.
- A specjalizowałeś się w .. ? – trener się nie poddawał.
- Atak. Na meczach grałem w ataku. – nie odwracał wzroku od nas. Kiedy jego oczy spotkały się z moimi oboje zmrużyliśmy je, wyzywając się do pojedynku od razu. I tak właśnie zaczęła się nasza znajomość na początku drugiej klasy gimnazjum.

Etykiety: challenge, fanfiction, gay, life, opowiadanie, story, yaoi

Etykiety: challenge, family, fanfiction, gay, life, opowiadanie, story, yaoi

Tej jesieni coś wyjątkowo mi przeszkadzało. Nigdy nie przyszło mi nawet do głowy, że dotknie to mnie.  Jedyne czego zawsze w życiu byłem pewny, to że nie boje się samotności, a wręcz lubiłem być sam. Zbyt długa obecność drugiej osoby doprowadzała mnie do szału. Tego lata, na wakacyjnym obozie koszykarskim poznałem Kise i od tamtego czasu nie mogłem o nim zapomnieć. Kiedy rozstawialiśmy się, pomachał mi tylko, rozpromieniony i uśmiechnięty jak zawsze, nie rozumiałem dlaczego tylko mi smutno. Nie rozumiałem w ogóle tego uczucia, które mną wtedy owładnęło, wiedziałem tylko że Kisa nie czuje się tak samo.  Mówił, że to był najlepszy obóz na jakim był, że nigdy nie nauczył się tak dużo, nie spotkał tak wielkiej liczby osób którym naprawdę zależało na najlepszej grze i że nigdy nie miał tak niesamowitego partnera i nauczyciela jak ja. Mimo że od samego początku los postanowił nas ze sobą poznać, gdyż dzieliliśmy jeden pokój, od pierwszych dni omijałem go jak ognia, zresztą jak to miałem w zwyczaju z ludźmi którzy wydawali się znajdować zbyt blisko mnie. Kisa nigdy nie zauważył mojego zachowania, lub nie chciał. Zawsze obdarowywał mnie uśmiechem pełnym energii, nowymi pomysłami i chęcią do kolejnych treningów. W  końcu poddałem się i spędzałem z nim całe dnie grając w kosza, wylegując się w saunie, ćwicząc na siłowni czy wychodząc razem na kolacje do pobliskiego baru. Do teraz nie wiedziałem jak bardzo się do niego przyzwyczaiłem i jak mocno odczuje skutki braku jego osoby obok mnie.
Szczególnie pamiętam jeden wieczór. Wracałem od kapitana naszej drużyny,  z którym wymyślałem taktykę na mecz na zakończenie tegorocznego obozu. Następnego dnia mieliśmy go przekazać całej reszcie drużyny i dokładnie go omówić.
Wracając przez park niedaleko hali sportowej, na murku, otaczający przepiękny ogród który hodowało jakieś stowarzyszenie ekologiczne, siedział skulony Kisa. Chował głowę, opierając ją o kolana i zasłaniając się rękami. Usiadłem cicho obok.
- Co tutaj robisz? – podskoczył lekko wystraszony, ale szybko się uspokoił.
Nie odpowiedział. Nie byłem pewny co powinienem powiedzieć by zachęcić go do zwierzeń, westchnąłem więc bezsilnie.
- Mógłbyś… mógłbyś mnie po prostu przytulić? – usłyszałem szept.
Zaskoczył mnie, ale zanim zastanowiłem się czy powinienem to robić już go obejmowałem, kładąc swoją głowę na jego.
- Cokolwiek to jest przezwyciężysz  to. Znam Kise, to silny chłopak, który zdobywa  wszystko czego pragnie.
Nagle podniósł głowę i popatrzył mi w oczy. Zaczerwieniłem się.
- Jest coś czego naprawdę pragnę, ale wiem że tego nie mogę mieć, co mam robić? Postawić wszystko na jedną kartę i spróbować, czy…
- A dlaczego tak boisz się po to sięgnąć?
- Bo mogę kogoś skrzywdzić, mogę też skrzywdzić siebie i … boję się tego.
- Kisa! – uśmiechnąłem się do niego głaskając go po głowie. – Tylko Ty wiesz co jest dla Ciebie najlepsze, nie męcz się z tym, tylko podejmij decyzje. Twoje serce lub rozum na pewno wie czego chce.
- Serce mówi jedno, rozum mówi drugie.
- A którego słuchasz częściej?
Patrzył na mnie jeszcze przez długą chwilę, po czym wstał.
- Chodźmy lepiej do pokoju, trener może się wkurzyć jak zobaczy że nas nie ma o tej godzinie. Od wczesnego rana mamy trening.
Kiwnąłem głową i ramię w ramię ruszyliśmy do hotelu opowiadając sobie jak minął nam dzień. Wkrótce uśmiech Kisy wrócił do swojego poprzedniego stanu, ale gdy teraz o tym myślę jego oczy wciąż były zgubione i jakby… nieszczęśliwe.
    Ta jesień była dla mnie wyjątkowo trudna. Nie mogłem przestać myśleć o nim, o tamtym wieczorze, który tak naprawdę nigdy się nie zakończył, tamta sprawa… nie wiem o co chodziło i nagle dręczyło mnie to okrutnie. Zastanawiałem się, czy teraz przejmuje się tym dlatego, że jednocześnie za nim tęsknie i próbuje poszukać powodu dla którego mógłbym do niego napisać, zadzwonić… Czy w ogóle muszę mieć powód żeby nawiązać kontakt ze swoim dobrym znajomym? Wcale nie. Tęskniłem za Kisą i tyle. Dałbym wiele by znów móc zagrać z nim w koszykówkę. Znałem siebie dobrze i wiedziałem, że nigdy nie przejmowałem się znajomościami, to ludzie za mną biegali, chcieli mnie obok siebie, przez to zacząłem mieć ich dość. Zacząłem ich unikać. Do czasu poznania Kisy. Jemu pierwszemu od bardzo długiego czasu udało się przedrzeć przez moją skorupę, którą zbudowali inni. I teraz to ja miałem pierwszy postawić krok.
Otworzyłem notes i poszukałem strony z e-mailami wszystkich uczestników obozu. Szybko znalazłem adres Kisy. Włączyłem swoją pocztę i napisałem do niego. Napisałem, że z chęcią zagrałbym z nim ponownie, że wspominam coraz częściej obóz, że powinniśmy się spotkać. Siedziałem po wysłaniu bez ruchu przez jakąś godzinę, nie mając pojęcia jak czas ucieka. Odzewu jednak nie było. W końcu się poddałem, poszedłem pod prysznic, nie wyłączając komputera, mając nadzieję że jak z niego wyjdę to jeszcze zobaczę czy może nie odpisał.
Nie odpisał.
Poszedłem spać niespokojny. Nie mogłem najpierw zasnąć, a teraz nawet nie pamiętam kiedy zasnąłem i jak.


Przy wejściu do szkoły dopadł mnie stary kumpel.
- Aomine, w końcu się pojawiłeś! Rozpoczęliśmy zajęcia już dwa tygodnie temu! Wszyscy nauczyciele o Ciebie wypytują.
- Wiem przecież. – odpowiedziałem ponuro i przyśpieszyłem kroku.
Na każdych zajęciach musiałem się tłumaczyć, że byłem chory i inne bzdury. Chciałem wrócić jak najszybciej do domu i sprawdzić pocztę. Wiedziałem jednak że Kisa na pewno też ma zajęcia i zanim wróci do siebie i włączy komputer minie jeszcze trochę czasu, czekanie przed komputerem może mnie wykończyć, więc wybrałem cierpliwie czekać do końca zajęć.
W czasie długiej przerwy usiadłem w parku zajadając sałatkę. Zanosiło się na deszcz, nie przejmując się tym zbytnio, rozłożyłem parasolke nad sobą, trzymając ją pod ramieniem i nie przerywałem posiłku. Wiatr wiał coraz mocniej, parasolka wyrywała mi się delikatnie, co okropnie mnie męczyło. Dałem za wygraną. Schowałem sałatkę do plecaka i podniosłem się z ławki. Postawiłem obie nogi na ziemi, odwróciłem się w stronę szkoły i poczułem mocne uderzenie. Ktoś wbiegł we mnie. Poczułem usta tej osoby na swoich. Przestraszony złapałem tą osobę za ramiona, odsunąłem od siebie. Otworzyłem oczy.
-Ki…Kise! – wrzasnąłem nie mogąc uwierzyć własnym oczom.
- Aomine! – krzyknął równie zaskoczony. – Ja…e… przepraszam! – zaczerwienił się nagle.
Wiatr znowu zawiał mocniej.
- Co Ty tutaj robisz Kise!?
- Chodzę tu do szkoły, to mój pierwszy rok i…
- Nie wiedziałem, że tu właśnie się wybierasz.
- Też tego nie wiedziałem. – odwrócił wzrok.
- Czemu nic nie napisałeś?
- Szukałem Cię przez pierwsze dni, ale nigdzie Cię nie widziałem i pomyślałem, że może… że może pomyliły mi się szkoły i wcale nie tutaj chodzisz. Sam nie wiem. – przeczesał włosy.
- Rozumiem. – powiedziałem wpatrując się w niego i czując jak moje serce coraz mocniej bije.
- Muszę lecieć na lekcję. Jeśli się spóźnię to mnie zabiją! – powiedział rozglądając się za swoją parasolką.
Leżała obok mojej, więc podniósł je obie. Podał mi jedno i powiedział uśmiechając się jak dawniej, lecz wciąż czerwony na twarzy. „To do zobaczenia później, co?”.
Kiwnąłem w odpowiedzi głową i patrzyłem jak pomału się oddala. Nagle zrozumiałem. Pocałowaliśmy się. Ja – Aomine, pocałowałem Kise. Lub Kise pocałował mnie… właściwie to był przypadek, ale… Chciałem to powtórzyć.
Zaśmiałem się do siebie. Powtórzę to jeszcze dzisiaj!

Etykiety: challenge, fanfiction, gay, life, opowiadanie, story, yaoi

- RIKI! DANIEL! Przestańcie już! Natychmiast!- krzyki WFisty przebijały się przez tłum zebranych uczniów.
W samym środku tego tłumu dwóch uczniów biło się i kłóciło. Chłopak w brązowych włosach nazywał się Riki. Wyglądał na zakłopotanego, trzymał rękę górującego nad nim Daniela, który przyduszał go. Daniel miał jasne blond włosy, prawie siwe. Patrzył na niego zarumieniony i wściekły, Riki chciał się uśmiechnąć…

                Siedzieli przed biurkiem dyrektora, uciekając wzrokiem po ścianach jego gabinetu. Dyrektor był czerwony ze złości i krzyczał na nich przypominając  im, że to już kolejna ich bitka i nie będzie tego dłużej znosił. Przerwał mu telefon. Zaraz po odłożeniu słuchawki wstał.
- Muszę wyjść do budynku A. Nie będzie mnie około 20 minut, a wy macie tu grzecznie na mnie czekać. Wykorzystajcie ten czas na pogodzenie się, bo jeśli to nie nastąpi obiecuję wam, że pożałujecie!
Wychodząc trzasnął drzwiami. Siedzieli chwile w ciszy, kiedy Riki wstał i popatrzył przez okno.
- Wszedł do parku.
Park dzielił budynki A,B i C od głównego budynku w którym się znajdowali oraz od akademików.
- Musimy się streszczać. – Riki poczuł oddech Daniela na  swojej szyi.
Daniel położył swoje ręce na rozporku Rikiego, przytulając go od tyłu. Rozpinając mu spodnie całował go po szyi. Riki pomału rozluźniał wszystkie swoje mięśnie, które co chwilę drgały pod wpływem uczucia rozkoszy. Kiedy Daniel poradził sobie ze spodniami Rikiego, odwrócił go do siebie szybkim ruchem i kucnął, biorąc do ręki członka Rikiego. Dotknął go czubkiem języka, Riki jęknął. Daniel chwilę bawił się liżąc, całując i masując penisa Rikiego.
- Daniel, mieliśmy się pośpieszyć.
Daniel zaśmiał się pod nosem.
 - Oprzyj się o okno. – powiedział i rozpiął swoje spodnie.
Jego członek już dawno był gotowy. Włożył do swoich ust dwa palce, po czym zwilży odbyt Rikiego. Nagle poczuł zniecierpliwienie, nawilżył więc lekko swojego członka i wepchnął go głęboko w Rikiego. Riki nie odczuł bólu, syknął przeciągle, ale po chwili sam zaczął rytmicznie ruszać biodrami. Chciał więcej i chciał dostać to szybko!
ch jęki wypełniły gabinet dyrektora. Riki próbował obserwować park, ale wciąż zamykał oczy, rozkosz zbierała się w nim, wydawała  się  sięgać coraz wyżej. Daniel obejmował go, jedną ręką pieścił członka Rikigo, drugą przytrzymywał jego szyję, by móc dostać się do ust. Pocałunki zlewały ich w jedność. Nie czuli nic poza sobą. Byli gotowi.

Dyrektor wszedł do swojego gabinetu, widząc chłopaków siedzących daleko od siebie jak przedtem. Jednak  coś było nie tak.
- Co to za intensywny zapach? Powietrze też stało się jakoś cięższe… – pomyślał.
Podszedł do okna i uchylił je lekko, opierając ręce o parapet.
-  Mam rozumieć, że się nie… - zamilkł.
Poczuł pod ręką coś lepkiego. Popatrzył na parapet i jęknął obrzydzony.
- CHOLERA JASNA! – krzyknął.
Riki i Daniel wybuchnęli śmiechem wybiegając z gabinetu.
- Kolejne miejsce odhaczone.  – śmiał się Daniel, łapiąc Rikiego za rękę.

„Nie mogę żyć bez niego.” – przeczytał Michał.
Moje oczy skierowały się na niego. Próbowałem się w niego nie wpatrywać, nie chciałem by zauważył. Jedyne co dostałbym od niego to śmiech. Śmiał by się ze mnie i nienawidziłby mnie coraz bardziej i bardziej… raniłby mnie, a ja  czułbym się jakbym umierał, więc to co jest teraz, co mam od niego teraz… wystarcza mi.
Dzwonek zadzwonił, oddał książkę nauczycielce, która wykrzykiwała zadanie domowe przez szum pakujących się uczniów. Zanim zdążyłem wstać Michał stał już przy mnie, opierając się o ławkę obok, całkowicie ignorując obecność jednej z koleżanek, która wciąż się pakowała i próbowała wydrzeć  zeszyt spod jego tyłka.

Etykiety: challenge, fanfiction, gay, life, opowiadanie, story, yaoi

Etykiety: challenge, fanfiction, gay, life, opowiadanie, story, yaoi

Etykiety: challenge, fanfiction, gay, life, opowiadanie, story, yaoi